Od łjubowi od wełykoji,
Szczo kochanyj roztoptaw,
Stała diwczyna osykoju
Miż hłybokych synich traw.

I
Ne zojknuła, ne skryknuła,
Jak rubały w połynach.
Majster dumaw – robyt' skrypku win.
Win jij hrudy roztynaw.

Pryspiw:
Ty ne skrypka – ty dolja,
Slozy strun zołoti.
Ty ne skrypka, ty – wolja,
Ty jedyna w żytti.

II
I zwidtodi neprykajana,
Od seła i do seła,
Skrypka, pam’jattju pokarana,
Po wesiłljach med pyła.

I, buwało, upywałasja,
Widkrywała wsim żurbu.
I litała – wyrywałasja
Nacze wid'ma u hrobu.

Pryspiw

III
A u poli zapiwnicznomu,
Naodynci, w tyszyni
Skrypałewi dywo-diwczyna
Tancjuwała na struni.

Win zoreju, każut', miczenyj,
Mow Hospod' – żebrak, na żal...
Oj, zi skrypkoju powinczanyj
Żyw dowiku toj skrypal...