W cej deń cwitut' sałjuty i czuty dzwin piseń,
Ne daj nam Boh zabuty jakyj s'ohodni deń,
Ne daj nam Boh zabuty, ne daj nam Boh zabuty,
Ne daj nam Boh zabuty pro cej trawnewyj deń.
Straszni czotyry roky my jszły do c'oho dnja,
Wsi muky i trywohy my wypyły do dna,
Kriz' muky i trywohy my jszły czotyry roky,
My jszły do peremohy, a z namy jszła wesna.

Pryspiw:
Peremoha swjata, peremoha!
Swjato myru, swobody, wesny!
Czom todi moji oczi wołohi?
Bo ne wsi powernułys' z wijny.
Spljat' miljony zahybłych w okopach,
Ce mojeji krajiny syny.
De buła b ty s'ohodni Jewropa?
De buła b ty jakby ne wony?

W cej deń orkestry hrajut' na radist' ditwori,
I znowu serce krajut' mełodiji stari.
W cej deń orkestry hrajut' i znowu serce krajut',
I znowu serce krajut' mełodiji stari.
I sywi weterany zhadawszy tu wijnu,
W cej deń kładut' tjulpany do Wicznoho wohnju.
I sywi weterany w cej deń kładut' tjulpany,
W cej deń kładut' tjulpany do Wicznoho wohnju.

Pryspiw

Spljat' miljony zahybłych w okopach,
Ce mojeji krajiny syny.
De buła b ty s'ohodni Jewropa?
De buła b ty jakby ne wony?
Peremoha swjata, peremoha!
Swjato myru, swobody, wesny!