Kohda stupaju, procz' za dwery, yz doma, hde dopustym daże,
Menja wse łjubjat, żdut obratno, ja ne mohu bit' tak uweren,
W tom, czto wernus'...

Kak nepryjatno, wed' ponjatno, ne ot czeho ne zastrachowan:
Ot hołołeda na dorohach, ot sylnoho poriwa wetra,
Ot ochmełewszeho uroda, y braka w tormoznoj systeme.
A możet łuczsze uchodja, so wsemy krepko obnymat'sja,
Po dołho wsem smotret' w hłaza, y kak posłednyj raz proszczat'sja.

Da, эto wse że waryant, no est' eszcze alternatywa:
Sydet' y naprocz' ne chodyt'. Zakrit' wse okna y wse dwery,
Zabyt'sja, nykomu ne weryt', pod płedom, hde-to mołcza hnyt'.
Net, uż pozwolte, ja ostanus' takym kak bił, sebja ne stanu ja hubyt'!
Ne stanu popustu bojat'sja, ny prjatat'sja, ny wołnowat'sja,
Da y uż, pożałuj, ja ne stanu, proszczat'sja, Boh menja prostyt.
Ja prosto budu znat', kohda-to, starucha, żdat' ee ne nado,
Prydet, yl pozdno, yły rano, czrez rani, yły rak, yl SPYD.
Ee ja mołcza, hordo wstreczu, wzhljad podnymu, rasprawłju płeczy,
Ne stanu s neju howoryt'.
A tolko protjanuwszy ruku,
Szepnu ej na ucho: "Podruha, Nu czto że, budem uchodyt'?!"