Nikoły, czujesz? Nikoły! Nam ne zdołaty cju potworu,
Szczo p’je czużu krow, i jij ne szkoda, spysuje wse na wiru w swoho Boha
Newże twij Boh takyj żorstokyj!? Win wtamowuje sprahu żyttjamy ne wynnych,
Ditej i żinok, słabkych i sylnych. Czomu ty mysłysz tak odnoboko?..

Wbyj mij bil! Wbyj bil!

Łamajesz tak łehko żyttja i doli, karajesz, pry c'omu swjato wirysz,
Szczo wyszcze chmar tebe nazwut' herojem, ty ne rozumijesz, szczo ty dijesz...
Szczo ty dijesz, szczo ty dijesz?! Ty ne rozumijesz ... ne rozumijesz!
Szczo ty dijesz, szczo ty dijesz?! Ty ne rozumijesz ... ne rozumijesz!

Koły znimesz masku i skynesz pojas, pohljań na kolir swojeji krowi,
Posłuchaj, jak b’jet'sja twoje serce, wono jak moje, wono jak moje!

Newże, bezhłuzdi twaryny, dlja was wynachodyły zbroju?!
Szczob neju striljaty w spyny, w żyttja dodawaty bołju.
Newże cja wijna nazawżdy? Wid neji nide ne schowatys'.
Newże tak szukaty prawdy, dowiku w krowi kupatys'?