Czomu ty wważajesz, szczo ce prosto hra?! Ty napownene tiło terpkoji nenawysti.
Ty włuczno striljajesz i b’jesz na nożach, zahubłenyj w bitach łypkoji fatalnosti.
Twoji oczi napowneni ne sliz'my... Ty wże łehko na "wirt-haczok" natyskajesz.
Meni choczet'sja znaty, jaki w tebe sny, wony, mabut', bahrjani, ty w nych ubywajesz...
Ubywajesz!

W tobi, na dni, pałaje Femida, i kiptjawu ne zmyty nawit' doszczem.
Ty mih by buty komus' potribnyj, koły zhoraw twij jedynyj Edem.

To czomu ty wważajesz, szczo ce tilky sny?! Ty nenawydysz; swit cej sylniszyj za tebe.
I tobi stane mało łysze tilky hry, i styskaje micnisze ruka swoje nebo.
Ja po duchu wpiznaju takych jak i ty, wony wirjat', slipi, w krasnomowniji frazy.
Za ideju strybajut' u połum’ja i, hubljat' duszi, koły na ce majut' nakazy.

W tobi, na dni – pałaje Femida, i kiptjawu ne zmyty nawit' doszczem.
Ty mih by buty komus' potribnyj, koły zhoraw twij jedynyj Edem.

Ty majesz znaty: żyttja je riczka, i wsi my – ryby w kałamutnij wodi.
Chto ne pomer, zdołaje natysk, mertwa ryba zhnywaje na dni!

Ty pohań... podumaj szczo robysz!
Ty pohań... kudy ty idesz
Ty pohań... ty majesz dumku?!
Ty pohań... nawiszczo żywesz?

Pohań ty...
Pohań ja...
Pohań ty...
Pohań my...
Pohań ty...
Pohań ja...
Pohań ty...
...
Ce prosto hra.