Ja tak dawno ne baczywsja z toboju...
Wse wałyt'sja z ruk – ja niczoho ne możu robyty...
Ty manysz mene soboju, czarujesz mene soboju,
Ta kraszcze buło b, mabut', mene prosto wbyty...
Zbuduwała dlja mene zamok swojimy rukamy...
Takyj nemicnyj, bo zamist' kaminnja – powitrja...
A te, szczo w’jet'sja miż namy, a te, szczo b’jet'sja miż namy,
Kydaje u prirwu, sztowchaje na wistrja, sztowchaje na wistrja...

Wono paralizuje, nacze pohljad kobry...
Wono to manyt', to widsztowchuje, to zwe...
Ja kochaju tebe – i meni wid c'oho dobre!
Ałe ty ne kochajesz mene...
Ałe ty ne kochajesz mene...
Ałe ty...
I meni wid c'oho złe!

Ty znow perenosysz ważku hnitjuczu porazku...
Ty znajesz, szczo ja ne piddamsja żodnoho razu...
Ja wdjahaju chołodnu masku, ne widpowidaju na łasku –
I ce dratuje tebe, i ce dowodyt' do skazu!..
Ja zamanjuwaw tebe do pastky swojimy słowamy...
Ja rozkyduwaw siti, jakych ty ne omynuła...
A te, szczo wyłos' miż namy, a te, szczo byłos' miż namy,
Szcze j dosi żywe, szcze j dosi pro nas ne zabuło...

Wono paralizuje, nacze pohljad kobry...
Wono to manyt', to widsztowchuje, to zwe...
Ty kochajesz mene – i tobi wid c'oho dobre!
Ałe ja ne kochaju tebe...
Ałe ja ne kochaju tebe...
Ałe ja...
I tobi wid c'oho złe!