Podych

Sonce probywaje naskriz te, szczo kołys
My mohły nazwaty swojim domom.
Czerwoni smuhy. Czorni pljamy. Tisno spłełys
Spohady u temrjawi rozłomu.

I prymary dijsnosti w stinach hudut,
Szczo, nażal, ne zminjuje sut:

Łysze podych łyszywsja na skli,
Łysze dotyk u pam’jati tiła
Ta widbytok u mokrij zemli.
Ałe podych łyszywsja na skli
Ta pom’jati, pidrizani kryła,
Szczo dryżat w łetarhicznomu sni.
Bo kołys – nazawżdy widłetiła.

A sama – nazawżdy widłetiła.
Wse piszło. I nawit tini, szczo chowałys wid
Nas, koły ne tysza, a rujina
Tut caryła, nechtujut połyszyty swij slid,
Mow Adam, widrikszys wid Kajina.

I prymary spohadiw w serci hudut,
Mow czohos czekajut ta żdut…

Łysze podych łyszywsja na skli,
Łysze dotyk u pam’jati tiła
Ta widbytok u mokrij zemli.
Ałe podych łyszywsja na skli
Ałe podych łyszywsja na skli
Ta pom’jati, pidrizani kryła,
Szczo dryżat w łetarhicznomu sni.
Bo kołys – nazawżdy widłetiła.