Sonce probywaje naskriz' te, szczo kołys'
My mohły nazwaty swojim domom.
Czerwoni smuhy. Czorni pljamy. Tisno spłełys'
Spohady u temrjawi rozłomu.

I prymary dijsnosti w stinach hudut',
Szczo, nażal, ne zminjuje sut':

Łysze podych łyszywsja na skli,
Łysze dotyk u pam’jati tiła
Ta widbytok u mokrij zemli.
Ałe podych łyszywsja na skli
Ta pom’jati, pidrizani kryła,
Szczo dryżat' w łetarhicznomu sni.
Bo kołys' – nazawżdy widłetiła.

A sama – nazawżdy widłetiła.
Wse piszło. I nawit' tini, szczo chowałys' wid
Nas, koły ne tysza, a rujina
Tut caryła, nechtujut' połyszyty swij slid,
Mow Adam, widrikszys' wid Kajina.

I prymary spohadiw w serci hudut',
Mow czohos' czekajut' ta żdut'…

Łysze podych łyszywsja na skli,
Łysze dotyk u pam’jati tiła
Ta widbytok u mokrij zemli.
Ałe podych łyszywsja na skli
Ałe podych łyszywsja na skli
Ta pom’jati, pidrizani kryła,
Szczo dryżat' w łetarhicznomu sni.
Bo kołys' – nazawżdy widłetiła.