Szczo b ne widbułos', ne płacz, tak własztowani łjudy,
Na żal, po-inszomu ne bude, wse projde, ne płacz...
Prosto probacz, powir, czas jich zasudyt',
A łjudy – ce łysze łjudy, kożen z nas swoje obyraje.
Chtos' obrazu kowtaje razom iz medowuchoju,
A inszi czujut' duszeju za zawirjuchoju,
I jim ne potribni ni trawa, ni horiłka,
Jak w porożnij ełektryczci zapłacze sopiłka.
I cja sopiłka pam’jataje wsich, chto ne zmih powernutys',
Wony znajut' szljach chwyli, szczob bereha dotorknutys',
Wony czujut' jak witer kołysaje kulbabky
I znajut', de i jak treba stawyty krapky.
Wony ne majut' nijakoho "nad" prywiłeju,
Wony prosto wołodijut' żywoju duszeju,
Wony dopomożut', jakszczo bołyt',
I szczyro wirjat': nam poszczastyt'!

Pryspiw:
I znow czas witrjanym ptachom,
Kryłom w nebi nad dachom,
Buwaj, czekaj!
Nechaj doszczem ciłowanoju arkoju,
Staroju molfarkoju
Piszow u park ostannij tramwaj.
A ty znaj, doma bude za troje,
Koły nas ne dwoje.
Ta kożnu prożytu myt' serce bołyt'...
Kriz' zasady j dosady,
Hirkotu i zrady wono szepotyt':
Nam poszczastyt'!

Druże, szczos' ne duże...
Schoże zanedużaw...
Siczeń zaprosyw pirnuty u swoji kałjużi,
Zaraz wse nezwyczno, jakos' ne tudy,
My wsi zbyrałys' żyty wiczno, pysały pro zawżdy!
Nazawżdy pro łjubow – i prołetiły,
Za chmaramy nam sjajały prymary,
Ałe u tych, chto zapuskaw nas na orbity,
Buły swoji rezony: komu i skilky buty tut.
I to zlitały, łetjuczi, jak tariłky,
To czowhały my na kumari – Bożi twari,
I na c'omu wesełomu safari:
To my jich połjuwały, to połjuwały nas!
A ot by j nadały odnu szcze sprobu pirnuty znowu,
I iz utroby widdaty szcze bułyj zapas tepła –
Mama, szczo tobi dała – sobi niczoho ne łyszyty.
Szkoda, szczo ti, chto jdut'
Łysze i znajut', jak żyty, żyty!

Pryspiw