Chołod s'ohodni hrubyj –
Nas rozływajut' u truby.
Wesny żenut'sja dosi
W osiń za namy naoslip.
Ranok powys na nytci –
Wże niczoho ne dosnyt'sja.
My sami dlja sebe hosti.
Straszno: my – ce wże dorosli...

Bez weseł i bez parusiw,
I ni zemli, ni tiła –
Wohoń zotliw, majak zhoriw...
Ce my, my znawisniły.

Chaj swit widmer mow szkira,
My – je, nas ne znewirjat'!
Miż prymar panujut' zrady,
Ta miż zajd je nasza prawda!
Miż hryzot prolljet'sja switło,
My ptachy ne perelitni,
Bo łjubow na sercja spodi
Tut i zaraz wse zahojit'...

Znajszowszy toczku widliku,
Wychod' sobi nazustricz!
Bez nerwiw i bez wykrykiw
Iz toczok mertwych zruszuj!

Ranok powys na nytci –
Wże niczoho ne dosnyt'sja.
My sami dlja sebe hosti.
Straszno: my – ce wże dorosli...
Ce my, i my wże dorosli...