Chołodnyj witer, tretja noczi, nas dwoje
Banalnyj poczatok sumnych istorij
Ruka wże ne w ruci, słowa proszczannja ci
Niby wse zrozumiło, a niby ni

Bezłyci prochożi, zaczyneni dwerci
I wirju, wsim bajduże szczo je na serci
Ce znała łysz ty jak boliło wono
Dwa psycha, tramwaj, czorno-biłe kino

"Ja wyprawłju wse, ja zrobłju, ja zumiju"
I ja rozumiju, sobi ja ne wirju
"Ne wybaczu bilsze, ne treba prosyty"
Twoji mokri szczoky, roztoptani kwity

I znowu łysz tysza, z pid’jizdu chtos' wyjszow
Ty tut, ty szcze je, ty szcze czujesz mene
Ne choczesz, c'oho, ałe baczysz mene
Ne choczu proszczatys', ty możesz diznatys'

Jak tebe kochaju ja, kochaju ja, kochaju ja...

Zaczyneni dweri, ty wże ne zi mnoju
Ja sjadu na zemłju, sebe zaspokoju
I tak prosydżu ciłu nicz, pewna ricz
Zamerznu pid twoho budynku stinoju

Szczos' stuknuło w serci i rizko porwałos'
Kartatymu dowho szczo dureń, ce stałos'
Skurju syharetu, i znowu, i znowu
Cja pauza wiczna – najtjażcza rozmowa

Ty zajdesz do chaty, zakryjesz kimnatu
I wkłjuczysz noutbuk, i pidbawywszy zwuk
Zapłaczesz... ty wse ż taky łjubysz
A ja ne widczuju wże niżnych parfumiw twojich aromatu

Ja jich ne skazaw, ne skazaw ja cych sliw
Czy szczos' zrozumiw ja? Tak, ja szczos' zrozumiw
S'ohodni rozbyłys' dwa łjubljaczych sercja
Jak żal meni, szczo ne dowedet'sja skazaty

Jak tebe kochaju ja, kochaju ja, kochaju ja...