Rekwijem po kochannju

Chołodnyj witer, tretja noczi, nas dwoje
Banalnyj poczatok sumnych istorij
Ruka wże ne w ruci, słowa proszczannja ci
Niby wse zrozumiło, a niby ni

Bezłyci prochożi, zaczyneni dwerci
I wirju, wsim bajduże szczo je na serci
Ce znała łysz ty jak boliło wono
Dwa psycha, tramwaj, czorno-biłe kino

"Ja wyprawlju wse, ja zroblju, ja zumiju"
I ja rozumiju, sobi ja ne wirju
"Ne wybaczu bilsze, ne treba prosyty"
Twoji mokri szczoky, roztoptani kwity

I znowu łysz tysza, z pid’jizdu chtos wyjszow
Ty tut, ty szcze je, ty szcze czujesz mene
Ne choczesz, coho, ałe baczysz mene
Ne choczu proszczatys, ty możesz diznatys

Jak tebe kochaju ja, kochaju ja, kochaju ja...

Zaczyneni dweri, ty wże ne zi mnoju
Ja sjadu na zemlju, sebe zaspokoju
I tak prosydżu ciłu nicz, pewna ricz
Zamerznu pid twoho budynku stinoju

Szczos stuknuło w serci i rizko porwałos
Kartatymu dowho szczo dureń, ce stałos
Skurju syharetu, i znowu, i znowu
Cja pauza wiczna – najtjażcza rozmowa

Ty zajdesz do chaty, zakryjesz kimnatu
I wkljuczysz noutbuk, i pidbawywszy zwuk
Zapłaczesz... ty wse ż taky ljubysz
A ja ne widczuju wże niżnych parfumiw twojich aromatu

Ja jich ne skazaw, ne skazaw ja cych sliw
Czy szczos zrozumiw ja? Tak, ja szczos zrozumiw
Sohodni rozbyłys dwa ljubljaczych sercja
Jak żal meni, szczo ne dowedetsja skazaty

Jak tebe kochaju ja, kochaju ja, kochaju ja...