Des' na dni syńoho morja
Ja schowaju wsi swoji spohady.

Perebyti ruky znowu,
Ta ja możu wbyty słowom.

Z mertwych wstanut' wsi moji ptachy,
Z nymy ja zrywaju łancjuhy.

Sonce schodyt' za tysjaczu rokiw –
Ja rachuju wsi swoji kroky nazad.
Miż palcjamy rostut' szypy,
Biła diwa wże zrywaje kwity.

Z mertwych wstanut' wsi moji ptachy,
Z nymy ja zrywaju łancjuhy.

Nemaje dywa – tilky my sami,
Nas ne wrjatujut' ni nożi, ni kuli.
Je tilky naszi oczi, naszi ruky i kistky,
Je czas pobaczyty sebe iz temnoji riky.

Pochowaj zi mnoju nicz,
Pochowaj zi mnoju, zitkanyj tumanom, ranok.
Posmichnys' i zrozumij,
Szczo ty baczysz tych, chto ne zustriw switanok.

Z mertwych wstanut' wsi moji ptachy,
Z nymy ja zrywaju łancjuhy.

Nemaje dywa – tilky my sami,
Nas ne wrjatujut' ni nożi, ni kuli.
Je tilky naszi oczi, naszi ruky i kistky,
Je czas pobaczyty sebe iz temnoji riky.

Temnoji riky... (4)