S'ohodni nebo take raptowe,
Trochy hotyczne i łed' barokowe.
Na bili płeczi czyjejis' wtomy
Składaje u stopy nebesni tony.
Nebo szukaje, nebo znachodyt'.
Spustyłosja z dachu i znowu chodyt',
Chodyt' hrozoju, ljahaje w kwity,
Trochy połeżyt' i musyt' ity

Pryspiw:
Ta ja ne pidu, trochy postoju,
Poky hroza ne myne, budu z toboju.
Nebo tak i ne pryjnjało teorij buttja, jak i ja,
Bo cil żyttja, bo cil żyttja – widnajty żyttja.

Nebo – sołone, take spontanne,
Dywyt'sja w kohos' i w kohos' tane.
Dychaje hromom, znachodyt' cili –
Napytys' morja i staty sillju.
Nebo milije, ostannje hubyt'.
Szukaje wicznist' – znachodyt'... huby.
Wpywajet'sja znowu i znowu kresne
Jiji zemnym w swoje nebesne.

Pryspiw