Odnażdi rannym utrom w predrasswetnij czas,
Kohda homon ptyczyj ne słiszen,
Razdałsja dewi-trołlja tychyj neżnij hłas,
Sładko ricarju tak howorywszyj:

"Herr Mannełyh, herr Mannełyh, supruhom bud' moym,
Odarju tebja wsem, czto żełaesz'!
Czto tolko serdcu łjubo, połuczysz' w sej że myh,
Łysz' otwet' mne – da yl net?"

"Daruju tebe djużynu prekrasnich kobiłyc,
Czto pasutsja sred' roszczy tenystoj.
Ony sedła ne znały, ne wedały uzdi,
Horjaczy y kak weter bistri".

"Twoymy stanut melnyci ot Tyllo do Terno,
Żernowa ych yz medy czerwłenoj,
Kołesa ych – ne siszczesz' czyszcze serebro,
Tolko sżalsja nad dewoj włjubłennoj!"

"Prymy moj dar czudesnij – sej ostrij swetłij mecz,
On pjatnadcat' kołec złata stoyt.
Daruet on pobedu w łjuboj yz jarich secz,
Ym stjażaesz' ti sławu heroja!"

"Ja dam tebe rubachu, koej krasze net,
Czto ne sszyta yz nytok yhłoju.
Ne wydan tut dosełe stol czystij bełij cwet –
Szełk tot wjazan umełoj rukoju".

No ricar' rek nadmenno: "Stupaj s daramy procz' –
Ti ne nosysz' swjatoe raspjat'e!
Menja ne yskusyt' tebe, d'jawołowa docz',
Moj otwet tebe – boż'e prokljat'e!"

Y hor'ko zaridała dewa-hornij trołl,
Procz' uszła, bezuteszno stenaja:
"Zaczem ti hordij ricar', otwerh moju łjubow'
Poczemu ti tak żestok?"