Stoju na prystani, brakuje widstani – szcze krok wpered i okean ne sam.
I wsi twoji duszewni chytroszczi nawit', jakszczo ja buła.
Nam wsim brakuje widstani, brakuje czyjohos' dna.
Wsim nam prytyrajut'sja błyz'kosti, nawit' z kym ne buła.
Stoju na prystani, kowtaju widstani, mistamy stin rozdiljat' chram,
Twojim witram brakuje micnosti, witryła zastyłajut' okean.

Bo nam z toboju doszczi chołodni nad hołowoju. (3)
Bo nam... z toboju... nam...

U mojich hłybynach chtos' switło wkłjuczyw, nabraw moji zori i wypyw.
I, Boże, czomu mene ne łjubyw? Ja b załyszyłas' z toboju...
Stoju na prystani swojeji widstani – szcze krok wpered i okean ne sam.
stoju bez prystrasti w duszewnij kysłosti, u serci tisno mojim kytam...
Naszczo meni twoji perestorohy? Moji hłybyny zahłuszyły Boha. (2)

My z toboju z odnoji widstani, z odnoho czowna.
My z toboju z odnoji prystani, de nas nema...
My z toboju z odnoji widstani, z odnoho czowna.
My z toboju, de nas nema...

Bo nam z toboju doszczi chołodni nad hołowoju. (5)
Bo nam z toboju...