Ja – nemowby wyczawłenyj łymon,
I znowu moja zemlja peretworyłas' na polihon...
Czas – pisok... wizualizowanyj, i ja na pozyciji...
Dzot – mij Boh, mij mozok, mij stomłenyj pohljad łatentnoho wbywci...

Pryspiw:
Ty, możływo, zachoczesz załyszyty
U tili mojemu hłyboki slidy...
Za nymy wpiznajut' mene,
Koły chtos' peremoże u Wijni Switiw...
Ja znaju, ty wmijesz łyszaty ti łahidni szramy, pljamy u pam’jati.
Za nymy wpiznajut' mene,
Adże rany w serci łyszajut'sja nazawżdy...

Ja – asfalt, bezporadnyj swojeji płanety sołdat.
Wse jak chotiw, i Wijna Switiw rozpocznet'sja, dopoky wsi spljat'...
Czas – woda... i hipertrofowane widczuttja Wseswitu...
Ja widdam tobi wse i wiz'mu te, szczo choczu, –
Ce bude po-czesnomu...

Pryspiw