Wesnjana posmiszka zhory,
W domi sam.
Subota, weczir nazawżdy,
Łih, ne wstaw.
Riłlja na nebi to roky,
Płacz – mij ptach.
A popid sercem budjaky,
Znaj swij żach.

Pryspiw:
I posmiszka bołyt',
I łjubow ne worożyt',
Whamujsja ż moja chyża
Nostalhija.
Szałenym staw wohoń
Jiji strasznych dołoń,
Ta wperto rostut' chwyli
Nostalhiji.

Pro neji podumky zhory,
Ja ż ne sam.
Bo sam pid nebom nazawżdy,
Aż des' tam.
Smijus' todi koły bołyt',
Płaczu w kajf.
Je szcze szałenstwo szczo horyt',
To wiry drajw.

Pryspiw:
I posmiszka bołyt',
I łjubow ne howoryt',
Bo chocze mene myła
Nostalhija.
Jiji słowa – wohoń,
A radist' jiji wroń,
I wiryt' moje serce
W jiji kryła.