Zustriczaju cju wesnu, znowu budni minoru,
Sonce swityt' ne dlja mene, widczuwajuczy sorom,
Kwitnewi wizerunky na pljaszci iz pid wyna,
Na nebi ne załyszyłosja miscja, use do dna.
Witaju u chworobływomu switi mojich dumok,
Ne tikaj, koły znajdesz iz nymy schożyj zw’jazok,
Kowtajte usi słowa, jaki daruju w mikrofon,
Ostanni probłysky switła połetiły wże na dno.

Tak nabrydło buty dobrym, i takym wże choroszym.
Alter-eho wyrywajet'sja na wołju – ja zdoch wże,
I moja wesna zhoriła u wohni, u psychozach,
Wybaczajte za widwertosti hydkoji cju dozu.
Ta, napewno, po-inakszomu ja prosto ne możu,
Ja wyplowuju wes' bil i hołos zrywaju znowu,
U poroch peretyraju sebe i zhoraje sorom,
Estetyka isnuwannja, szczo wyrwałasja nazowni.
U bezkrownych i znewirenych dnjach na foni tepła,
Raptowi zminy u naprjamku ruchu w waszych sercjach,
Miscja usi rozprodały, deszewa cina kwytkam,
Jaki widdam za bezkosztowno, ja use prorachuwaw.

Widsyłaju wsich podali, ja znowu miż powerchamy,
Miż switamy, szczo widminnostjamy szczastja daruwały,
Rozbywaju ruky w krow – u wikna zhanjaju zlist',
Na stinach cych synich pljamy wid krowi mojich nadij.
Ce udar, za udarom, wnoczi łamaju ci stiny,
Idiot, jakyj ne roziwczywsja szczyro tak mrijaty,
Znewirytys' u szczyrosti, jakyj nijak ne może,
Stroky dawnosti ne dijut' dlja łjubowi, szczo wynosyt'
Na nowyj riweń spryjmannja wsich nawkołysznich realij,
Bezdohannyj swit ostannich podij jaskrawych i sprawżnich,
Czornyj nastrij bezswidomoho żyttja, ja perestaw wże
Rozmalowuwaty farbamy cju mertwu realnist'.

A wy taki wsi bezdohanni, wy taki idealni,
Nu, chocz pyszy iz was kartyny rożewymy koloramy,
Syłuety bez napownennja, rozmyti mertwi tini,
Newże wy dijsno wiryte u te, szczo wy szczasływi?
Idioty, ja smijusja wam w obłyczczja bez wahań,
Łysz nudotu wykłykaje poczuttiw usich wasz strach,
Ci nezwyczni kilka tyżniw ja wperto zapam’jataw,
Narucznykamy prykutyj do momentiw, de ustamy.

Dotorkawsja do prysutnosti twojeji, ja padaw,
U chworobi noczej, jaku ty podaruwała,
Jaka nasprawdi buła łysze deszewoju brechneju,
Syntetyczni poczuttja, jaki ja wybłjuwaw u nebo.

Wse tak szczyro, podawysja na kontrasti cymy frazamy,
Rjadky chworoho mozku, ty złowy jich wsich odrazu, bljat',
I ne spitknys', koły budesz tak z kymos' hratysja,
Kołys' taky wpadesz pid widwertym prawdywym natyskom.
Zaprawsja nowoju dozoju, wdychaj po desjat' raz
Za odyn deń biłoho dymu – ce jakraz u samyj raz,
Szczob zawysaty u sobi iz newminnjam kohos' łjubyty,
Iz płastmasoju u hrudjach zamist' sercja, szczo zhoriło.

Ałkohol, ruky w krowi, rozbyte skło z’jidaje zlist',
Spuskajus' wnyz, duszu wyplowuju udaramy na bis,
Ce jak kino, de ja pid muzyku padaju z wysoty,
I fatalnyj strybok, padinnja, wże nemaje naszych krył.
Jich obrizały w moment, koły złetiw na samyj werch,
Wesna meni załyszyła dozu bołju na desert,
Ta ja żywyj i ja smijusja, alter-ja wstaje z kolin,
Proszczawajte żałjuhidni, ja nikoły ne odyn.