Pohljadom tepłym, tjażkym zapały meni huby. Mowczy.
– Jak nazywawsja toj film Pazolini?
– Łyboń, "Teorema"...
I po chrebtu opływajut', jak wisk po swiczi,
Rosni muraszky żaskoho i niżnoho tremu,
A po stemniłomu skłu – za zmijeju ohnysta zmija
Powz "dwirnyky", jak powz bolisno złamani browy:
Chtos' wid’jiżdżaje (cja rolja szczorazu – moja) –
Chtos' na peroni stojit' u nesterpnij pidswitci łjubowy.
Doszcz perechodyt' u snih (ce prostyj operators'kyj trjuk),
Prożowt' jiwka lichtarnjana płastownjamy sijet'sja z neba...
Chtos' na peroni stojit' w porożneczi zawiszenych ruk,
Skutyj strachom – pozyrnut' teper zboku na sebe.
Huby jazykom obwiw – mow zakłejiw łysta
Szczenenapysanym:
– Znajesz, wid c'oho – wmyrajut'...
Temno horjat' nebesa. De roznjato obijmy – zostaws'
Prostir, jak arkusz paperu z obirwanym krajem.
Och, ne wmyrajut'! Nasprawdi wmyrajut' – ne tak
(Jak – ne skażu, ostudżajuczy huby na witri...).
Snih opadaje – mow zhraja pidstrełenych ptach.
Łunko pustije peron.
Nasuwajut'sja tytry.