"Ne rusz mojich kił" – tak, za perekazom, mowyw zanurenyj u rozdumy Archimed ryms'komu łegionerowi, koły ryms'ke wijs'ko wzjało Sirakuzy.
NB: koło dlja dawnich hrekiw – ne tilky forma zapysu dumky, a j symwoł ciłosty ta suwerennosty duchownoho żyttja wzahali.

Ne rusz mojich kił – moji koła tobi ne nałeżat'.
Hen-hen paropławczyk iz morem zszywa neboschył,
Potrochu sztormyt', i bezłjudnije pljaż. Poczynajet'sja neżyt'.
Zbyraj rusznyky j parasoli – ne rusz mojich kił.
Wony samoprawni – jak w kamiń wciłowani morem,
Ałe i znykomi – piskom popid witrom krychki...
Jak zawtra nasz swit upade, mow Sodom i Homorra,
To własne tomu, szczo nad miru wynyszczuwaw kił!
A ja swoji dowho płekała (chowała, rostyła...) –
Aż wreszti kriz' nych prostupyło, mow fosfor, rizkym,
Szczo – ni, ne buwajet'sja błyżcze, niż tiło do tiła,
U naszomu switi!
Nikoły.
Ni w czomu.
Ni z kym.
Pry czim że tut tiło?! O dzerkało, chto cja kobita?..
A ty jij smijeszsja – mow zaraz hotowyj na skin,
I wse, szczo ja możu nasprawdi dlja tebe zrobyty, –
Kochaty tebe, jak pred Bohom i morem: ne ruszaczy kił!
Pro ce – wsi derewa i ptachy (łopoczuczym łystjam!),
I ryby u mori, i zwiri u poli – pro ce ż:
Ne rusz mojich kił! – bo nema w nych dlja tebe korysti,
Bo poza swojimy – niczoho w żyttju ne znajdesz!
O, znaw-taky mudryj, szczo każe, szczo tak zaharataw
Napasnyku w oczi – na dwadcjat' potomnych wikiw!..
I mowłju po-ełlins'ky: "me mu tos kiklos tarate", –
Mużczynam,
Imperijam,
Czasu:
Ne rusz mojich kił.