Błahosłowljaju żinku, szczo na switanku widsłonyt'
Wikna w twojemu domi.
Jiji wymyta szkira rjachtityme chołodom,
Jak roztjate wranisznje jabłuko.
Żinku, jaka bezszełesno, nawszpyńkach
Projde na kuchnju,
Postawyt' kawu.
Jiji oczi i ruky budut' pry c'omu smijatys'.
Błahosłowljaju cju żinku,
Sonnu ptachu jiji wołossja,
Zatamowanyj podych jiji chody,
Sirnyka, szczo horyt' miż palciw,
Rozdwojujuczys' u bezodnjach zinyc',
Powilnu błakytnu muzyku wen
Na ruci, pidnjatij z hrebenem...
Błahosłowljaju żinku, jaku ja tobi daruju,
Żinku, jakij nałeżyt' pylnuwaty twij dobryj ranok.
Ce ja widływaju jiji dlja tebe
Zi sliw jasnych, aż pekuczych,
Szczo po krapli stikajut' powerchneju szybky,
W jaku dywłjusja,
I w jiji hłybyni koływajet'sja
Pidwodna kwitka moho obłyczczja...
Błahosłowljaju cju żinku – jak use-taky szkoda,
Szczo cijeji żinky tobi nikoły ne znaty.