Na switi żyw odyn dywak.
Swobody duch buw jomu na smak.
Samotnij szljach mandriwnyka
Zapołonyw rozum junaka.
Mrijaw chłopec' perehnaty czas,
W swit majbutnij zazyrnut' chocz raz.
Chto bażannja ce zdijsnyty b zmih?
Szczo poradyt' mudryj czariwnyk?

Pryspiw:
Tysjaczi dorih
Widkrywaje mołodist'.
Tilky szljach odyn –
Podołaty wicznist'.

Distaw mudrec' litopys swij
J pryhotuwaw wicznosti napij.
"Cju knyhu znań, – skazaw, – trymaj.
Za dwadcjat' dniw wse żyttja piznaj".
Tilky stychły w temrjawi słowa
Poczałasja podoroż nowa.
Dni hortały storinky stolit',
Baczyw mrijnyk jasno kożnu myt'.

Pryspiw

Sztuczne sjajwo skriz' pałaje tam,
Chmaroczosy zatułyły chram.
Brud w powitri, szwydkist' ta prohres,
Ptach stałewyj mczyt'sja do nebes.
Włada hroszej, zazdrist' sije zło,
Zwiri w klitkach, protjahy w metro.
Na switanku nyszcziwnyj swynec'
Czynyt' dołju wtomłenych serdec'.

Tak dwadcjat' dib heroj błukaw.
W ostannju myt' starcja pryhadaw:
"Widczujesz strach – pokłycz mene,
Minływyj swit wes' jak son myne".
Paropławy, potjah, litaky
Ponesłysja u swoji wiky.
Znykły żertwy ewołjuciji –
Smuty, wijny, rewołjuciji.