Na Kłeparowi za rohatkamy,
Tam sobi żyła w swojeji mamy
Fajna, jak janhoł, hruba, jak kyszka,
A wsi ji zwały – panna Franciszka.
A tatus' panny, win rizaw swyni,
Łipszoho majstra nema donyni,
A swyni tjeżko pereżywały,
Na ciłe misto durni kryczały.
Franciszky mamcja w rynku stojała,
Szczo zabyw tatus' – tym torhuwała,
Salceson, szkwarky, szponderky, kyszky,
Kupujte, łjudy, w mamci Franciszky.
A nedałeko wid jich hospody
Żyw sy fryzijer, brawyj mołodyk,
Win kupuwaw tam szczorannja kyszku,
Bo kochaw tjażko pannu Franciszku.
Pidsłuchaw tatus' tu tajemnycju:
"Ne dlja fryz’jera dońka riznyc'ka,
I chaj szczodnja win kupuje kyszku,
Ta ne distane pannu Franciszku!"
Jak to kochanci bidni diznałys',
To z toho straszno rozchwyłjuwałys',
I chocz żyttja jich buło wi cwiti,
Postanowyły joho skinczyty.
Bidnyj fryzijer załyws' slozoju,
Kupyw sy kyszku iz trutyznoju (otrutoju),
A buło toji dwa metry kyszky,
I z’jiły razom z pannow Franciszkow.
Jak tilko z’jiły, zaraz poczuły,
Ży tow sja kyszkow na amiń struły,
Ja ne zabudu tebe teper
Takyj kinec' buw panny Franciszky.