Ta kopajsja w swojemu korinni,
Korinnja sokyra ruba,
Porubaw na padzirrja, prorosło w myt'
I do skroń proplita.
Pronyzaje swidomist', natomist'
Daje hnyłuwate zerno,
Szcze j brydke ta j ohydne,
Tilky ty, tilky ty ne czipaj joho.

Ponawiszywszy bljaszok pohans'kych,
Swastykow harno prykrasyty hepu
Myłuwatysja łysow makitrow,
Ja apołohet, ja apołohet wau.
Mertwi idoły zhraji szczurjaczoji
Nadto nimi, jak dlja kodła nezrjaczoho,
Szczob prorosty, maje zhnyty zerno,
Tilky ty, tilky ty ne sadżaj joho.

Pryspiw:
Ne czipaj joho – chaj zahnyje,
Ne czipaj, ne czipaj, ne czipaj joho,
Ne czipaj – chaj wowkom wyje,
Ne czipaj, ne czipaj, ne czipaj joho. (2)

A szczob usi bojałys',
A szczob by-by ne nasmichałys',
Zło u łjudstwa, wsi znajut' dawno,
Wid juni joho, wid hłupoty joho.
Bo ljakatysja własnoji tini,
Bo u złydnjach usi inszi wynni,
Chaj sebe duszyt' samo Eho,
Tilky ty, tilky ty ne czipaj joho.

Pryspiw