Koły prozora tysza obpekła
Mij mozok soncem wicznoji mołytwy
Ja wytyraw wid krowi łezo brytwy
A na pidłohu wpaw ułamok skła.

Z nih wałyt' wtoma wid bezplidnoji honytwy
Ta istyna kriz' palci znow wtekła
I wysychaje tycho kraj stoła
Bezmownyj swidok prohranoji bytwy.

Mij mozok popełom prosijawsja j zatych
A witer kurjawu zdijmaje – to dumky
Ja jich chotiw zbahnuty i ne zmih
Bo wsi słowa zabułysja nawiky.

Ałe za myt' ja wynajszow słowa
Ta istyna buła wże ne żywa
Ałe za myt' ja wynajszow słowa
Ła, ła, ła, ła, ła, ła, ła, ła...