Mij towarysz do mene prychodyt' wnoczi,
Win mene ne budyt', bo maje kłjuczi.
Win na kuchni sidaje, a ja sobi spłju.
Win tam wirszi składaje,
A ja jich ne łjubłju.
Ta, buwaje, szczos' raptom nasnyt'sja durne,
I wstajesz, szczob zdijsnyty newidkładne turne.
I do liżka zworotnju dołajuczy put',
Ja spytaju w towarysza: "A jak tebe zwut'?"

I win zawżdy nazywaje im’ja,
Szczo nikoły ne czuw wid towarysza ja.
Ce im’ja kostrubate, szczo nikoły ne czuw,
Ja ne możu zhadaty,
Bo odrazu zabuw.
I ja znowu ljahaju, i snyt'sja meni,
Szczo my wdwoch idemo na dałeki wohni.
I towarysz ne baczyt' obłyczczja moho,
Bo dywłjus' ja na wseswit oczyma joho.

Pryspiw:
Prostir, – nawkoło prostir,
A porożneczi nema.
W hosti, do sebe w hosti
Nas kłycze biła zyma.

Wse pid snihom zamowkło, tilky riczka ryda.
Szczos' burmocze na brodi skażena woda.
Nicz hartuje swij morok i zirkamy brynyt',
A na berezi tomu
Bahattja horyt'.
Tak horyt', aż tancjuje, wyswitłjuje lis.
My jdemo do riky kriz' hustyj werboliz.
I towarysz mij wchodyt' spokijno w potik,
A mene, zamist' ńoho, smertnyj chołod obpik.

Pryspiw

Prokydajus' ja rankom, i na kuchnju idu.
Tam zajmusja snidankom,
Jakszczo jiżu znajdu.
Tilky sjadu do stołu, –
Tełefon dzełenczyt', –
Bude chtos', bezhołowyj,
Mene rozumu wczyt'.
Ja wedu z nym rozmowu,
Sam sebe jiduczy,
I wse dywłjus' nawkoło, –
Chto tut buw unoczi?
Raptom – zyrk na pidłohu, – tam łeżyt' bilja nih
Biłyj arkusz paperu, czystyj-czystyj, jak snih...

Pryspiw