Żyttja w stereotypach, bih nawkoło koła,
Tak szkidływo żyty, tak żyty ne po prykołu,
Tobi komandy dajut', tobi kydajut' kistku,
Czerhy pinhwiniw nadwori, a u nych nerwy z zaliza.
Łjudjam teper za szczastja tepłeńke liżko j jiża,
W duszi roste chaos znaczno szwydsze niż driżdżi.
Bahato brudu w dumkach, bahato prawdy w dumkach,
Bahato czesti w dumkach, dumky wysjat' na stowpach.
Ne treba buty soboju – prostisze buty zombi.
Take ja czuju szczodnja, ce widczuwajut' bronchy.
Wdychaju temni dumky usich tych, chto nawkoło.
I ti dumky szkidływiszi za nikotynowi smoły.
Suspilna dumka chworije, chworoba newylikowna,
Swoja dawno pomerła twereza toczka zoru.
Stadnyj instynkt połonyw, a tak usim prostisze,
Jaka tut nafih moral – dumky pro baksy i jiżu.

Pryspiw:
Wyjdy iz boju, baczysz, napewne,
Bij ne na smert', a na strach.
Wyjdy iz boju, baczysz, jak temno
Stało u twojich oczach.
Wyjdy iz boju, razom z toboju
Swit powesni ożywe...
Wyjdy iz boju razom zi mnoju,
Slozy prolljut'sja doszczem.

Wkazujut' szczo robyty, wkazujut' de buty nam,
Czerham pinhwiniw dlja c'oho ne potriben tałant.
Mene distały ci wkaziwky psewdopedahohiw,
U nych nema morali, je łysz kopyta i rohy.
Na żal bilszist' nas łamajet'sja pid tyskom,
Jichnich psewdodowodiw i pohljadiw hriznych.
W potyłycjach wydełka matryci, w oczach – pusto,
Kożen szukaje pid soncem szcze ne zajnjate misce.

Pryspiw

Ja ne takyj jak usi, i swjato u ce wirju,
Je hołowa szcze na płeczach, i u serci – nadija.
Ja baczu sonce i baczu kolory pryrody,
U mene je swoja dumka, a w neji kryła i nohy.
Naszczo ja każu ce wse? Ni, ja ne z sekty prydurok,
I ja ne psewdopropowidnyk, szczo wam hołowu dure,
Meni ne treba hipnoz, a takoż wsi waszi hroszi,
Jedyne czoho ja choczu, szczob wy widkryły oczi...

Pryspiw