Wdywljajus' w dzerkało duszi Twojeji,
Myłujus' i tonu u hłybyni oczej!
Jak żyty ja ranisze mih bez Neji,
Na samoti prowiwszy tysjaczi noczej?

Błakytne nebo, more, niżnyj witer,
Kwituczyj sad, rosynka, perszyj snih –
Use, szczo najprekrasnisze u switi,
Use ja baczu u oczach Twojich!

Czaruje łahidnych oczej Twojich prominnja,
Daruje sercju radist' i tepło!
U hłybyni duszi mojeji łyne pisnja!
Takoji szcze u switi ne buło!

Wdywljajus' w dzerkało duszi Twojeji,
Nenacze, uwi sni łeczu wid szczastja ja!
Na wse hotowyj ja zarady Neji!
Ty – druh, kochana, sens żyttja, moja sim’ja!

Pryspiw:
Ty najkraszcza!
Ce sprawżnje szczastja –
Tobi szczoranku posmichatys',
Pro Tebe pikłuwatys'!
I, nizaszczo, Tebe ne wtraczu!
Ty tak bahato znaczysz,
Bo Ty najkraszcza!

Ja djakuju Tobi za te, szczo sprawżnja!
Szczo łjubysz prawdu, wirysz w dobrotu!
Ja djakuju Tobi za smak kochannja,
Za wirnist', za duszewnu czystotu!

Ja djakuju Tobi za switli mriji,
Jaki Ty z łehkistju utiłjujesz w żyttja!
Ja djakuju za prominec' nadiji,
Koły, zdawałosja b, nemaje worottja!

Ja djakuju za te, szczo Ty czariwna
Prykrasa u powsjakdennomu żytti!
Szczo u ważku chwyłynu Ty nadijna,
Ne załyszajesz, ni na myt', na samoti!

Ja djakuju za widczuttja dowiry,
Za posmiszku, za błysk Twojich oczej,
Za slozy tepli, nejmowirno szczyri,
Za te, szczo łjubysz na zemli usich łjudej!

Pryspiw

Ja djakuju Tobi za te, szczo sprawżnja
Buła Ty wczora i s'ohodni je!
Toż bud' i zawtra! Bo tepło Twoho kochannja
Natchnennja, wiru i syły żyt' daje!

Pryspiw