Ja rozkydaju zło, nacze popił,
A ty błahajesz: "Dosyt'!",
Os' tak wtraczajemo kochannja,
Nabuwajemo nepotribnyj doswid –
Cikawi doslidy nad własnymy mozkom.
Sobi zdajusja krutym,
Tobi zdajusja widmorozkom.
Z toboju, jak u boju,
Wyriszyw byty perszym.
Teper znaju, szczo buw neprawyj,
Ałe komu wid toho łehsze?..
Bołjuczi spohady, jak hady,
Jich ne wyrwesz iz korinnjam,
Odnak porizy na serci
Spryjajut' prozrinnju...

Pryspiw:
Ja honor swij zachowaju hłyboko,
Sydżu na ławi, czekaju wybuchu,
Hotowyj znosyty nedoliky i wybryky,
Z toboju buty aby tilky, aby tilky...

I raptom zrozumiw,
Szczo moje żyttja bez tebe marne.
Wono ne maje prynad,
Wtraczaje wsi jaskrawi farby,
Daw by sobi po pyci boljacze
Za ti wsi twoji obrazy,
Za neuważnist' swoju, za zlist',
Za neobereżni frazy.
Żodnoho razu ne zmih sebe
Pryzupynyty wczasno,
Postijno szczos' tupo dratuwało,
Zanosyło zanadto czasto.
Teper łyszywsja odyn –
Błazeń, bowdur, dureń...
Nu i nawiszczo ce meni?..
Pro szczo ja dumaw?..

Pryspiw

Żyttja nas poobterło,
Pobyło, pidprawyło,
Pojasnyło swoji zakony,
Wstanowyło deszczo absurdni prawyła,
Troszky pobawyło, troszky potiszyło,
Kołys' my buły takymy,
Teper stały zowsim inszymy,
Nu, aby ne hirszymy! Ty, znaj,
Use j ne tak wże pohano,
Kołys' mynut'sja obrazy,
Zahojat'sja bołjuczi rany.
Ja stanu kraszczym, ja zachyszczatymu
Tebe wid neszczast' i newdacz,
Ty tilky powir,
Ty tilky probacz!..

Pryspiw