Ja zawżdy mrijaw napysaty pisnju pro mamu,
Ałe rizni poety wsi słowa wże skazały.
I ja ne chotiw powtoryty kohos' iz nych.
Ja bilja swoji mamy budu zawżdy małeńkym
I, jak tilky pokłycze, prybiżu skoreńko,
Tomu ja jij i napysaw ci słowa jak mih.

Pryspiw:
Mam,
Ty mene wybacz szo ja staw dorosłyj
I wże mynuła sorok tretja osiń,
Jak ja pobaczyw perszyj raz swij dim.
Mam,
A można ja do tebe zawtra pryjidu
I my na kuchni ne odnu hodynu
Sobi na rizni temy "posydym"?

Ja może trochy pizno staw jiji rozumity
I ne czasto daruwaw na deń narodżennja kwity.
I buły czasy, koły ja tyżnjamy jij ne dzwonyw.
I kożen raz, koły wona mene obijmaje
I razom iz tatkom wse pro wnuczku pytaje –
Ja z radosti płaczu, szczo maju żywych bat'kiw.

Pryspiw

Ja duże djakuju tobi za to, szo ja wmiju
I djakuju tobi za to, szo ja rozumiw
Ti reczi, jakych ne pojasnjujut' nawit' w knyżkach.
Chaj bude bilja tebe zawżdy anheł-chranytel
I ja des' tut porjad budu takoż brodyty,
Szob ne mirjaty nasze żyttja w tełefonnych dzwinkach.

Pryspiw