Roman Łewandows'kyj:
Jak skazaty jij, szczo wona pryjszła iz mrij,
I serce moje pry nij hucznisze b’je.
Ja sam ne swij, łysz neju żywyj.
Jiji kochaju ja – ce prawda moja.

Lil Duk:
Ydu po dorożke y smotrju tam na wsech,
Tam łjubow', tam sczast'e, tam powsjudu rasswet.
U menja nyczeho, tolko hrust' wnutry peczały,
Ja ne znaju czto dełat', ydty prodołżaju.
Ydu tuda, hde sczast'e, hde łjubow' wsehda,
Cztob moh najty ja tu, bez kotoroj ne mohu.
Ne mohu prożyt', ny mynuti, ny dnja,
Ne znaju poczemu, no эto prawda, da.
Dalsze s hrust'ju ja ydu, po wołne swoej,
Mecztaju dalsze ja o toj, s kotoroj budet wse okej.
Y werju ja wsehda, czto żdet ona menja,
Potomu czto łaskat' y cełowat' choczu ja.
Tak ee połjubyt', ne otpuskat' nykohda,
Derżat' w łjubownom serdce y wydet' wsehda.
Cztob mohły mi wmeste nej, radost' razdełyt',
Y o wsem hrustnom srazu, prosto tak zabit'.

Roman Łewandows'kyj:
Jak skazaty jij, szczo wona pryjszła iz mrij,
I serce moje pry nij hucznisze b’je.
Ja sam ne swij, łysz neju żywyj.
Jiji kochaju ja – ce prawda moja.

Lil Duk:
Hde ti żywesz'? W kakych horodach?
Sud'bi reszajutsja na nebesach.
Kakymy w mecztach twoych budut zakati?
Woz'my moju neżnost', moj anheł kriłatij.
Każdij yz nas, po swoemu sczastływ,
No każdij biwaet opasno-nesczastnim.
W tebe rastworytsja y serdce otdat'.
Kak że tebe, ob эtom skazat'?

Roman Łewandows'kyj:
De ty żywesz? U jakych mistach?
Doli wyriszujut' na nebesach.
Tam zachid soncja iz twojich mrij,
Bery moju niżnist', janhołe mij!
Po swojemu kożen buwaje szczasływym,
Ta kożen buwaje neszczasnym żachływo.
W tobi rozczynytysja, serce widdaty.
Jak tobi skazaty? Jak tobi skazaty?

Roman Łewandows'kyj:
Jak skazaty jij, szczo wona pryjszła iz mrij,
I serce moje pry nij hucznisze b’je.
Ja sam ne swij, łysz neju żywyj.
Jiji kochaju ja – ce prawda moja.
Jak skazaty jij, szczo wona pryjszła iz mrij,
I serce moje pry nij hucznisze b’je.
Ja sam ne swij, łysz neju żywyj.
Jiji kochaju ja – ce prawda moja.