Prostełyłysja tumany
Hen ta hen, de płesa, –
Ne zahojit' moji rany
Matinka Odesa.

Rozmarynowoho ziłlja
Bilsze ne nap’jusja –
Doczekajusja wesiłlja,
Abo ż utopłjusja.

Oj, hucułoczko Annyczko,
De ż ty propadajesz,
Czom chowajesz swoje łyczko,
Szczo sobi hadajesz?

Hen wid toji połonyny
Steżka proljahaje –
Czom mene szczodnja, szczodnyny
Ty ne wydywljajesz?

De ti hory, też tumany,
Jak na zełen-płesach, –
Chto zahojit' moji rany,
Matinko Odeso?