Tak prosto, tycho i bez bołju
Na lito wereseń upaw,
Joho łjubujusja krasoju
I słuchaju szczo naspiwaw.

Pryspiw:
A łypy żowknut' i szumljat':
Roky idut'...
A porucz kłeny homonjat':
Syny rostut'...

Dywłjus' i baczu: łyst spadaje –
To ne zasmuczuje mene,
Bo hiłka wże wesny czekaje,
I dolja nas ne obmyne!

Pryspiw

Pomołodije misto w kwitni
I znowu kłeny zacwitut' –
Ja posywiju, ta za kwitnem
Syny do neba dorostut'.

Pryspiw

I wże syny syniw narodjat',
I znowu lito promajne,
J tenditna hiłka wiru zrodyt' –
Niszczo bezslidno ne myne!

Pryspiw