Sonce zachodyt', radist' moja ostyła,
Wse, szczo buło uczora, załyszyt'sja bez nadiji.
Bez zaproszennja mrija, nikoły wże ne pryjde,
Szczastja bez boli w serci, dweri ne widczyne.
A ja sumuju, i deń ne w radist', a nicz jak koma,
I wse dawno tobi znajome, u serci mojemu tilky wtoma.
A slozy jak doszcz, jdut' ne swidomo, łjubow ne prozora
Zrujnuwała mene...
Wikno w newidome, ne po prykołu kochannja łażowe...

Pryspiw:
Bez sliw pomyraju,
Bez sniw ja strażdaju,
Bez dniw sumuju,
A w duszi radosti ne czuju.
I wse wże tebe ne maje,
W dumkach tebe zabuwaju.
I, mabut', tebe ne kochaju,
A w duszi pomyraje
Łjubow...

Temna kimnata i ja odyn sam na sam z dumkamy.
Wse, za szczo łjubow katuwała, dawno tobi i jij probaczyw
I ce hodynnyk, szczo rachuwaw ti radosti myti,
Dawno wże ne liczit', bezżalno rozbytyj,
Amuramy wbytyj.
A ja sumuju, wże zabuw jak wono widczuwaty,
Trochy strażdaty, pereżywaty za radist' z toboju.
A teper ja odyn, sered zachodu soncja,
Tycho strażdaju... bez tebe.
Łjubow zabłukała u łabirynti temrjawy.
Boże, dopomoży jij...