Po boju buło kryk zatych
I striły prytychały...
Toj wpaw, a toj żywyj ostaws',
A raneni wmyrały.

Proszytyj kułeju łeżaw
Syn krajiw iz Uzhir’ja.
Pry ńomu druh joho kljanczaw –
Oba syny Uzhir’ja.

"Wmyraju, każe – brate mij,
I swit mene proszczaje –
Na smert' meni wże wdaryw dzwin...
Do tebe pros'bu maju.

Wiz'my sopiłku ta j zahraj,
Zahraj meni wostannje –
Nechaj prysnyt'sja ridnyj kraj
I mołodist', kochannja".

I druh, schyływszysja nad nym,
Sopiłku wytjahaje –
Drożaczym hołosom sumnym
Żurływu pisnju hraje.

I baczyt' ranenyj, mow w sni,
Usju swoju krajinu –
Dibrowy, hory ta lisy,
I step, i połonynu.

Ta nahło druh pisnju urwaw
I dywyt'sja na ńoho:
"Czy spysz, Wasyłju, czy umer
Za wołju łjudu swoho?"

Dywyt'sja druh na Wasylja,
Pytajet'sja u ńoho...
Ta Wasyl wże skinczyw żyttja
Za wołju łjudu swoho.