U osinnju niczku witer swyszcze połem,
Sumno i trywożno bujnyj lis szumyt'...
Pid wysokym dubom na zemli chołodnij
Ranenyj u hrudy partyzan łeżyt'.

Krow harjacza z rany strumkom wytikaje
I nichto ne baczyt', tilky smert' straszna...
Ranenyj u hrudy pomoczi błahaje,
I nichto ne czuje, tilky nicz odna.

Ne znajesz ty, bat'ku, i ty, stara maty,
Jak ta rana w serci tjażeńko bołyt'...
Ne znajesz, sestryczko, de twij brat wmyraje,
Bo najtjażczyj woroh ne daw jomu żyt'.

Nichto z was ne pryjde baczytys' wostannje,
To chotjaj, kochana, ty pryjdy sama,
Może, twoji slozy krow harjaczu spynjat',
Szczob wona tak skoro z sercja ne stekła.

Daj naj podywłjusja w twoji jasni oczi,
Może, łehsze bude u syrij zemli!
Prytuły ty ruku do tjażkoji rany,
Może, łehsze stane pomyrat' meni!

Proszczawajte, wsi ridni, ne tużit' za mnoju!
Hrud' moju ranyła kulja hostraja.
Proszczawaj, diczyno, ne czekaj na mene.
Ja wże ne powernus', ty teper odna.

Prawoju rukoju ranu zatuljaje,
Łiwoju rukoju krisa prytuływ:
"Proszczawaj, mij druże, ja tebe łyszaju.
Jak ridnoho brata ja tebe łjubyw".

W smertnych sudorhach win rozpłjuszczyw oczi,
Smert' nad hołowoju wże jomu stojit'.
"Proszczaj, bat'ku j neńko, ja wże umyraju,
Ne budete znaty, de wasz syn łeżyt'".

Des' dałeko w lisi sowa zakryczała,
Ranenyj w harjaczci pomoczi błahaw...
Szcze szczos' chtiw skazaty – smert' usta skrywyła:
Tak w osinnju niczku partyzan wmyraw.