Tychyj lis, a bilja ńoho szanci,
Nicz mynuła w połum’ji zahraw,
Wtomłeni strilci posnuły wranci,
Wartowyj jich son oberihaw.

Tycho, tycho, połem witer wije,
Szełestyt', torknuwszysja łycja,
I nesut'sja wdal sołodkiji mriji
Wartowoho, junaka-strilcja.

Os' win wdoma, wyjszły sestry łjubi,
Stara maty w biłomu płatku...
I w toj czas pozad ńoho na dubi
Prołunało zbudżene "ku-ku".

Oj czoho ty zakuwała zrana,
Mrij sołodkych pererwała nyt'?
Uhadaj, skaży, moja kochana,
Skilky rokiw ja szcze budu żyt'?

Bajduże kuje sobi zozulja
Rik, druhyj, czetwertyj nakinec'...
I rachunok pererwała kulja:
Pochyływs' prostriłenyj striłec'.