Zbyrawsja kozak wid’jiżdżaty do boju,
Swij kraj boronyt' wid worohiw,
Proszczawsja z matuseju duże staroju,
Prosyw dohljadaty jiji.

Matusja za synom rydała wsi noczi,
Rydała cilisińki dni
I płakaw chtos' w sadu pid werboju...
To płakała myła joho.

Try roky mynaje, wijna ne kinczyt'sja,
Nichto ne wernuwsja z wijny,
Matusja na szljach wyhljadaty chodyła,
Czekała joho woseny.

Odna tilky myła weseła, szczasływa,
Ne żde kozaczeńka z wijny.
Z druhym żartuje, wesiłlja hotuje,
Sydyt' wyszywaje rusznyky.

A kljałas' sud'boju, szczo bude łjubyty,
Nikoły ne zradyt' joho,
Aż poky wernet'sja z boju dodomu,
Powik ne zabude joho.

Wertajut' z pobidoju łycari sławy,
Prapor peremohy nesut',
Wedut' swojich konej u ridnu osełju –
Nazustricz jim kwity kładut'.

Do ridnoji chaty kozak pid’jiżdżaje,
Czomus' ne wychodyt' nichto –
Zabyti doszkamy i wikna, i dweri,
Kruhom kropywoju zarosło.

Pomerła matusja i zradyła myła...
Nawiszczo wertawsja z wijny?
Stepy tam połyti krow’ju wirnych druziw,
Wony pryhornuły b mene.

Jak smert' nadi mnoju kosu pidijmała,
Nawiszczo wid neji boronyws'?
Za swij ridnyj kraj, za zradływuju myłu,
Jak łew, z worohamy ja byws'.