Bude nam z toboju szczo zhadaty
Pislja dowhych zwabłenych noczej:
Wywczyw ja dałekyj zwuk harmaty –
I trywożnyj błysk twojich oczej.

Twoji oczi – kwity temno-syni
Na uzbiczczi radisnych dorih,
Czy zustrinemos' z toboju znowu
Na swojich dorohach bojowych?

Budut' strilny rozrywatys' hłucho,
Zadryżyt' wid wybuchiw zemlja,
Wyjdesz ty w tu storonu – posłuchaj,
De w bahrjanych połum’jach polja.

I poczujesz hriznu bornju woli,
Obilljet'sja krow’ju biłyj szljach,
Budut' chłopci jty suworoczoli
W siruwatych, nacze nicz, rjadach.

I projdut' wony bezmeżnym krajem
Kriz' rujiny sił, derew i traw,
I, napewno, ty toho zhadajesz,
Chto łjubow i mużnist' pojednaw,

Po Wkrajini sumno witer wije,
Hne dodołu tonkyj werboliz...
My do was ne wernemos' nikoły –
Szkoda waszych dożydań i sliz.