To ne hrim zahrymiw,
To ne lis zaszumiw,
Ne stolitni duby zatriszczały –
To łychi worohy na nasz kraj dorohyj,
Mow hołodni wowky, nalitały.

I po naszij zemli swoji chwyli brudni
Urahanom tjażkym pokotyły,
I w hodynu ważku dorohu Witczyznu
I w pożarach, i w krowi wtopyły.

Ordy z piwnoczi jdut', wse rujnujut' i b’jut',
Zabyrajut' ostannje iz chaty.
Na nych zojky straszni i proklony padut':
"Nu, katy, ne wertajtes'!"

De ż ti wirniji syny? De podiłys' wony?
De ż ti łycari smili, zawzjati?
Czom wony ne stajut' jak odyn, czom ne jdut'
Ukrajinu z wijny wyzwoljaty?..

Ty, złodjuho, derżys', utikaj, bereżys',
Bo hospodar dodomu wertaje!
A ty, temnaja nicz, propady czym skorisz.
Na Wkrajini chaj sonce zasjaje!