Widbuwajet'sja szczos' nemożływe.
Te, szczo buwaje tilky raz u żytti
Łetymo, łetymo, jak ptachy,
Ałe my litajemo kraszcze
Ja ne wirju w te, szczo my je plid ewołjuciji.
Wypadok! – ni! jak ce wypadok?
Jak łjudyna może take kazaty:
Szczo my ta nasza dolja,
I te szczo nas otoczuje
Je wypadok, a ne wolja Toho,
Chto u nebi, Toho, Chto z namy

Pryspiw:
Jakszczo ty ne proty,
Ja znajdu dorohu sam...

Stilky kłjucziw żodnoho zamka.
Ce harnyj zasib wid sebe –
Powne puzo łajna.
Ja wtomywsja wid sebe,
Ja łajusja matom...
Meni ne do wpodoby nebo za hratamy.
Ja kynuw pałyty,
Ja kynuw tebe.
Ja kynuw sebe, a tebe za mene
Żyttja – to zefir, ałe pohano trapljajet'sja.
Zachodyt', sumuje, wtraczaje ta łajet'sja.

Pryspiw