Dałeko na Podiłli, nad Zbruczem,
Seło moje na ridnij Ukrajini.
I serce stysne bołem-obruczem:
Czomu ne razom ja z toboju nyni.
Nas dolja rozłuczyła, rozweła,
Ta ja samotnim żurawłem połynu
Na toj dytynstwa bereh – do seła,
U kraj bat'kiw, jakyj kołys' pokynuw.

Pryspiw:
Seło moje – kołyska i porih.
Zrosły moji tam druzi i nadiji,
I ponesły w żyttja, w szyrokyj swit,
Nenacze ptacha, kryła mołodiji.
Seło moje, do tebe prahnu ja
Duszeju, spohadom, u snach i w mrijach.
I ożywaje mołodist' moja,
Koły lita zhadaju mołodiji.

Zhadaju sad wesnjanoji pory,
Bilja worit zakwitczanu kałynu,
Polit łełek i hamir ditwory,
Wełyku j drużnu wsju moju rodynu.
I de b ne buw, dałeko w czużyni,
Ja powernus' do tebe, do swjatyni,
Widdaty szanu ridnij storoni,
Spoczyt' duszeju w bat'kiws'kij chatyni.

Pryspiw