Ony łezut protorennoj dorohoj,
Razhrebaja menja swoymy ruczkamy.
Ony werjat w menja łjubow'ju strohoj,
Sobyrajas' na mne bolszymy kuczkamy.

Ne dawyt' druzej moych donosamy,
A kormyt' ych teło wznosamy.
Wszy, wszy, wszy,
Wszy moej duszy.

Ony zdes'! Moe tełodwyżeńe
Ych spłotyło – ony ne chodjat paramy.
Ony werjat w moe prednaznaczeńe,
Ony misljat swoymy ydeałamy.

Y czem bolsze teń ot ych znameny,
Na puty stojat odny łysz' aweły.
Aweły, aweły, aweły,
Stojat pod seńju znameny.

Komsomolci bodro mne propeły,
Cztob borołsja ja so wsjakym chamstwom.
No, dawno prykowannij k paneły,
Ja stradaju passywnim łesbyjanstwom.

Czem kołot' nebo wyłamy,
Łuczsze bit' doylnimy maszynamy
Wszej, wszej, эtych wszej!

Ja łeżu na semejnom łoże
Y czychaju na wsjakye snoszenyja.
A po ułyce, muraszkamy po koże,
Prut moy bolnie otrażenyja.

Mne pora bi zanjat'sja katarsysom,
Wed' bołeju ja duszewnim kataraksysom.
Ja, ti, on, ona,
Wmeste cełaja strana.