Sydyt' sumnyj skrypal na pidwikonni,
Wczorasznij weczir z pam’jati ne jde.
Samotnja skrypka tużyt' na osłoni,
Ta nyni strun smyczok ne dotorkne.
S'ohodni serce struny natjahnuło,
I bez smyczka mełodija zwuczyt'.
Tebe nema, ty, niby son, mynuła,
Łysz spohadom brynyt' u serci myt'.

Pryspiw:
Bo Ty, mow zirka, wyjszła iz-za chmary,
Do mene posmichnułasja zdalja,
A szcze jakis' rozsypała ty czary –
Zapołonyła duszu skrypalja.

Jak twij ciłunok ust mojich torknuwsja,
Wernułas' niby mołodist' moja,
Błahała ty: "Mij myłyj, czy zabuwsja?
Ja ż ne twoja, ja bilsze ne twoja."
Błahała ty, j szcze dużcze ciłuwała,
I pryhortałas' – w szczasti mliły my.
Zdawałosja, nam dolja daruwała
Wesnjanu kazku posered zymy...

Pryspiw

Mynuła nicz, i ja odyn zostawsja,
Tebe litak u dal kudys' ponis,
Mij Anhełe, z toboju b ja podawsja,
Ta do zemli korinnjam wże pryris.
Mene rewnuje skrypka na osłoni,
I doszcz sumnyj w wikonne b’jet'sja skło.
Ja hołowu schyływ w swoji dołoni,
A wczora ż – szczastja w nych buło...

Pryspiw