Posije, posije mak mużyk.
Twij kochanyj ne pryjde j ne żdy.
Szyrka, darnycja j zyma, – sestry,
Pomohły jomu łjubow znesty.

Pomohły jomu łjubow znesty
Do prychodu wicznoji wesny.
Obirwałysja dumky nazawżdy,
I wże tak ne Bude, jak iz nym tobi.

Łjubow perebołyt' ta j projde.
Nespodiwana wesna pryjde.
Twoho myłoho dusza werne,
I w twoji czutływi sny uwijde.

A prokyneszsja odna, Budesz zła.
Czerez ńoho ty noczej ne spała,
Boronyła j pestyła jak mohła,
A joho syra zemlja zabrała...