Wona, jaka nosyła u serci pustełju,
Odnoho razu wpustyła tudy doszcz.

Win jszow dowho – ciłu zymu, wesnu, lito,
A na osiń skinczywsja.
I poczały w neji w serci
Cwisty liłeji.

Wona, jduczy po wułyci,
Natrapyła na ńoho,
Szczo dywnym pohljadom dywywsja
Pylno w oczi jij...

Sonce buło nyz'ko,
A weczir chołodnym...
Osiń zahubyła ostannij łystok
Win hłyboko zitchnuw i znyk.

Łystja dowho krużljało nad jiji hołowoju,
I, siwszy jij na płeczi, promowyło:
"Win pryjde. Ty tilky czekaj!
Win szcze pryjde. Ty tilky czekaj!" Witer wyrwaw z kałendarja
Ostannij deń zymy
Pryjszła wesna i pryweła
Z soboju joho...

Ałe jiji wże ne buło –
Wona pomerła wid tuhy
Odnoho zymowoho ranku,
Z wyszywanym rusznykom sobi na wesiłlja.