Ja ne zowsim buw widwertyj z neju
I wtraczaw chwyłyny, chodjaczy Zemłeju,
Wse u sprawach, zupynytys' nemożływo, a prote
I ocinyty, szczo w żytti ważływo, a szczo puste...

Ja ne buw widwertyj z neju do kincja,
Koły kazaw, szczo tak własztowane żyttja.
I chodjat' łjudy, zabuwajuczy najhołownisze,
Ne nawiczno Boh stworyw nam najcinnisze...

Pryspiw:
I rozumiju, szczo miż namy okean,
Tebe nikomu w c'omu switi ne widdam,
Ałe chołodnyj witer syłoju mowczannja
Zabraw wse, szczo załyszyłos' wid tebe na proszczannja.

Ja ne zowsim buw widwertyj z neju u łystach.
Pysaw u reczennjach sztampowani słowa,
A serce obływałos' krow’ju, widdaty wse ja buw hotowyj,
Szczob na chwyłynu załyszytysja łysze z toboju...

Pryspiw

A koły wse stychło, ja todi prozrity zmih,
Do tebe, łysz do tebe szwydsze witru bih!
Koły distawsja kraju switu, todi wdałosja zrozumity,
Szczo wże nema tebe. Ty zirka nad Zemłeju...

Ja, na żal, ne buw widwertyj z neju...