Ja jdu sered tinej wsima zabutych,
Tinej tych korabliw, szczo potonuły,
Kapitany dawnich czasiw na czest' usich koroliw,
Znow wedut' swoji korabli u poszuk rajs'kych krajiw – z im’jam Boha.

Ja rozkynuw kryła ta zirwaws' u prirwu,
U pochmuru osiń, kriz' chołodnu zływu,
A znesyli kryła ne pidnjały tiła,
Ta ne stałos' dywo – znowu wpaw u prirwu.

Ja jdu sered tinej, mow somnambuła.
Wijs'ka wbytych sołdat, wsima zabutych.
Mirnyj ruch zniweczenych tił, pohljad mertwych oczej,
Brudne pir’ja złamanych krył, dzwin irżawych meczej – wijs'ko Boha.

Ja zirwaws' u prirwu, ta rozkynuw kryła.
Kriz' chołodnu zływu ja złetiw u nebo.
Ja spiwaju pisnju pro dałeki zori.
Ja łeczu do Boha, ja łeczu do domu.

Ja jdu sered rujin dawńoho horja.
Do bezkrajich pustel mertwoho morja.
Czorni ikła spałennych mist – tiń mohutnich krajin.
Ta prowałlja bratnich mohył bezimennych cariw – ditej Boha.

Ja zapłjuszczyw oczi ta rozkynuw kryła.
Roztuływszy chmary, ja distawsja neba.
Ja zbyraju zori u swoji dołoni,
Ja torkajus' soncja, rozmowljaju z Bohom.

Roztuływszy chmary, ja distawsja neba,
Ja zbyraju zori u swoji dołoni.
Ja torkajus' soncja, rozmowljaju z Bohom,
Ja, nareszti, dołetiw...