Moja krajina – ce mała dytyna, w rukach kałyna,
Po steżyni miż rujiny do zhynu jde do istyny,
Z dumkamy czystymy, prostymy,
Sered dymu pidijmajet'sja z kolin,
Jedynyj stymuł – dzwin, szczo łunaje czerez roky.
Pradidiw kroky weły u swit szyrokyj w rizni boky,
Tak buło doky ne nakłały temni wroky w rjadky,
Istoriji storinky stoptały temni wersznyky, wse ż taky,
My odnoji krowi i hotowi do boju,
Jakszczo łysze wijnoju widstojimo dołju swoju,
Czystoju rosoju u poli poljażemo za wołju tych, chto
Sered temrjawy pronosyt' switło,
Załyszym switu slid, szczo protjahom wsich lit bude pomitnym,
Zawżdy bude sercju ridnym,
Bidnym i bahatym, mow doroha do chaty,
Bo w nas krajina jedyna i nam jiji berehty.

Pryspiw:
Bereży Ukrajinu, nadiju naszu jedynu,
Sered łjudej miljoniw załyszys' wirnym synom.
Bereży Ukrajinu, nadiju naszu jedynu,
Sered łjudej miljoniw załyszys' wirnym synom.

I załyszajuczys' tam, de brodyt' witer nad stepamy,
Ja wse ż wirju u myr, szczo zapanuje pomiż namy,
Te, szczo jednistju zwet'sja, moje serce b’jet'sja,
Rwet'sja na wołju w nebo, de zori nas za soboju weły.
I rozihnały temni chmary nad ridnymy krajamy,
I pronesłys' mistamy słowa ne skazani ustamy.
Tilky razom zbereżemo wse, dlja czoho na Zemli żywemo.

Pryspiw

Slozy łyły, perełyły kełych – mowu potopyły,
Zasucha wbyła duszu, szczo dawno żadała zływy.
Nasza swidomist' w hłybokomu krateri,
Kudy ne potrapljajut' slozy Ukrajiny-materi.
Złamałasja hiłka kałyny ubohoji
I zatychła mełodija pisni kołyskowoji.
Wandalizm dosjahnuw Czornohirs'kyj herb,
A tryzub ne namirenyj pidijnjatysja uwerch,
Załywajut' koloramy: czornymy j czerwonymy,
Powstans'ka krow i tiń kryła łjutoho woroha.
Ja wirju u te, szczo wse ne wtraczene zowsim,
Koły zakinczyt'sja doszcz, – obow’jazkowo wyjde sonce!
Błakytni nebesa nad żowtymy poljamy:
Ce moja Ukrajina, ukrajins'ka derżawa.

Pryspiw