Ne treba bilsze zajwych sliw,
Mene spynyt' ty ne zumiw,
Na szczastja może, może na bidu.
Boljat' ne proszeni dumky,
Ty szcze na widstani ruky,
Ałe tak stałosja, i ja wid tebe jdu.
I mij litak zlitaje w nicz,
A ty ne możesz zrozumit',
Czomu tak szwydko dohoriw wohoń.
Wtikaju ja wid zwycznych fraz,
Wid pociłunkiw i obraz,
Wid niżnosti twojich dołoń.

Pryspiw:
Proszczaju i proszczajusja,
Do tebe znow wertajusja,
Wid spohadiw idu do zabuttja.
I wse czomus' pryhaduju,
Jak padaw snih na rajduhu.
Łjubow, na żal,
Korotsza wid żyttja.

U nas na dwoch odyn kwytok,
I ja robłju swij perszyj krok,
Na szczastja może, może na bidu.
I hasne połum’ja swiczi,
A ja hubłju twoji kłjuczi
Ne ozyrajuczys' wid tebe jdu.
Je dlja rozłuky sto pryczyn,
Ty załyszajeszsja odyn.
I płacze osiń na twojim płeczi.
Z oczej u nicz tikaje son,
I ne wrjatuje tełefon,
I pro rozłuku szepotjat' doszczi.