I
Słiszu ja hołos, czto zawet menja tycho
Hołos swobodi – on woznyk nyotkuda

Pryspiw:
W duszu moju nałeteł słowno wychr'
Serdce, czto tłeło, wnow' opjat' wspołochnuło

II
Czto-to w dały jarkym błykom swerknuło
Wzhljadom łowłju nadejas' na czudo

Pryspiw:
Jastrebom w nebo menja potjanuło
Czto bi wzhljanut' na zemłju ottuda

III
Myhom zabit' wse, czto est' za spynoju
Dykoju łańju umczat'sja otsjuda

Pryspiw:
Put' mne ukażut zwezdi s łunoju
Ym wed' łehko – ony wydjat powsjudu

IV
Wibrannij put' prohułkoj ne budet
Hławnoe pomnyt', kto ja y otkuda

Pryspiw:
Werju, est' boh, on menja ne zabudet
Werju y snowa nadejus' na czudo

V
Znaju, w konce est' otwet na woprosi
Wremja cztob wspomnyt' wse, czto mynuło

Pryspiw:
No wperedy hori, skałi, utesi
Y horyzont pełenoj zatjanuło